برسان باده

برسان باده که غم روی نمود ای ساقی
این شبیخون بلا باز چه بود ای ساقی

حالیا عکس دل ما است در آیینه‌ی جام
تا چه رنگ آورد این چرخ کبود ای ساقی

دیدی آن یار که بستیم صد امید در او
چون به خون دل ما دست گشود ای ساقی

تیره شد آتش یزدانی ما از دم دیو
گرچه در چشم خود انداخته دود ای ساقی

تشنه ی خون زمین است فلک، واین مه نو
کهنه داسی است که بس کشته درود ای ساقی

منتی نیست اگر روز و شبی بیشم داد
چه ازو کاست و بر من چه فزود ای ساقی

بس که شستیم به خوناب جگر جامه ی جان
نه از او "تار" به جا ماند و نه "پود" ای ساقی

حق به دست دل من بود که در معبد عشق
سر به غیر تو نیاورد فرود ای ساقی

این لب و جام پی گردش می ساخته اند
ورنه بی می و لب جام چه سود ای ساقی

در فروبند که چون «سایه» در این خلوت غم
با کسم نیست سر گفت و شنود ای ساقی



دراین سراب وصالت چو اشک بارانیم
سحر به بادیه گردیم و شب ،چه گریانیم

به حکم اینکه تو در حسن و ما شبی سیهیم
شبانه مست و سحر تا به شب غزل خوانیم

نه یک نظربه من آری نه یک نظر بکشی
ز تاب زلف سیاهت ببین ، پریشانیم

به بوسه ای که ندادی شب فراق به ما
به باده بوسه رساندیم و باده نوشانیم

گلی به حسن تو در باغ خوبرویان نیست
تو را به ما چه نظر چون که ما مغیلانیم

به هر که ازغم هجران و وقت مستی خود
بگفته ایم ، شود مرهمی ، پشیمانیم

شنیده ام که ز ستار و وقت مستی او
کسی قرار نداند ، غلام جانانیم